Sumienie

Kiedy moja żona (jeszcze wtedy nie była moją narzeczoną) i ja poznaliśmy (w czasie studiów) Jezusa jako naszego Pana i Zbawiciela zaufaliśmy bez granicznie Pismu Świętemu. Nasze nowe sumienie podpowiadało nam, że wszystko, co mówi Biblia jest prawdą. Stąd prawie natychmiast po nowym narodzeniu każde z nas, w ślad za przykładem naszego MIstrza i Jego uczniów, postanowiliśmy dać się ochrzcić w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego (Mt.28,19). Byliśmy już wcześniej „ochrzczeni” (pokropieni). Zdawaliśmy sobie sprawę, że będziemy mieli kłopoty. We wspaniałym kraju, w jakim przyszło nam żyć, chrzest niemowląt jest jedynym chrztem jaki znają nasi rodacy. Polacy generalnie nie znają Pisma Świętego, więc chrzest (grec. „baptizo” – zanurzenie) osób świadomie wierzących jest dla nich czymś całkowicie obcym. Ludzie boją się tego czego nie znają i nie rozumieją. Jako młodzi ludzie musieliśmy wybrać, czy będziemy słuchać bardziej wewnętrznego głosu serca (sumienie), czy też, delikatnie mówiąc, opinii krewnych i znajomych. Wraz z chrztem Ola niestety przestała (na jakiś czas) być córką dla swojego taty. Nikt nie powiedział, że będzie łatwo kiedy pójdziemy za Panem Jezusem na 100%. Kiedyś Seneka przyznał, że nie czyni niczego ze względu na opinię publiczną, lecz wszystko ze względu na sumienie. Podobnie zrobiliśmy z żoną i nie żałujemy. W moim przypadku minęło ponad 40 lat od tego wydarzenia w przypadku Oli 38. Każde z naszych dzieci (7), mimo presji z wielu stron, dopiero po osobistym spotkaniu Jezusa miało swój chrzest. Nie robiliśmy nic z powodu opinii innych, jeśli ona nie zgadzało się z tym, co mówi Biblia i nasze nowe sumienie.