„Celem Boga nie jest uczynienie cię szczęśliwym, ale świętym.” Jest to bardzo ciekawe stwierdzenie (C.S.Lewisa), zważywszy, że Biblia uczy dużo na temat szczęścia. Może zanim jednak zaczniemy negować wypowiedź bazową spróbujmy zdefiniować pojęcie świętości. Oznacza ona stan oddzielenia od grzechu na rzecz przebywania w obecności Świętego Ojca. Stąd Asaf napisał: „A ja? Moim szczęściem (dobrem) jest być blisko Boga” (Ps.73,28). Świętość nie tyle jest postawą, którą zajmujemy, co miejscem gdzie i z Kim przebywamy. Dlatego proces uświęcenia oznacza z jednej strony porzucanie przez nas grzechu, ale nie bez pomocy Świętego. Możemy więc przeczytać w Piśmie Świętym konkretne przesłanie, abyśmy trzymali się z dala od wszelkiego rodzaju zła. A sam Bóg pokoju w pełni nas uświęci (oddzieli dla siebie), aby cały nasz duch, dusza i ciało były zachowane bez nagany na przyjście naszego Pana, Jezusa Chrystusa (1Tes.5,23). Kiedy naradzamy się na nowo Bóg nas posiada, ale powołaniem i wolą Jego jest nasze pełne uświęcenie (1Tes.4,3 i 7). Pamiętajmy, że nie wejdzie do nieba nic nieczystego ani nikt, kto popełnia obrzydliwość i kłamstwo. Wejdą tam tylko ci, którzy są zapisani w Zwoju życia Baranka (Obj.21,27). Żeby tak się stało powinniśmy intencjonalnie zdecydować się na przemianę, której może w nas dokonać Bóg. Jako nawróceni ludzi my wszyscy z odsłoniętym obliczem (kiedyś nie widzieliśmy nic), oglądając jak w zwierciadle chwalę Pana, zostaniemy (jeśli tylko chcemy) przemienieni (przeobrażeni całkowicie) w ten sam obraz, z chwały w chwałę, jak to sprawia Pan, który jest Duchem (2Kor.3,18). Każdy człowiek narodzony na nowo jest święty i podlega całkowitemu uświęceniu na co się decyduje, bo jest to jego powołanie i wola Boża względem jego życia.
Dodaj komentarz