Papież Jan Paweł II często cytował łacińską maksymę: „Totus Tuus ego sum et omnia mea Tua sunt. Accipio Te in mea omnia. Praebe mihi cor Tuum, Maria”, co możemy przetłumaczyć w następujący sposób: „Jestem cały Twój i wszystko, co moje, do Ciebie należy. Przyjmuję Ciebie całym sobą. Daj mi Swoje serce, Maryjo”. Zasadniczo bardzo podoba mi się to powiedzenie. Zamiast 'Maryjo’ powiedziałbym jednak 'Panie Jezu’. Słowo chrześcijanin nie pochodzi przecież od imienia błogosławionej Maryi, ale od Chrystusa, naszego Zbawcy. Notabene matka Jezusa sama skierowała do posługujących następujące słowa: „Zróbcie wszystko, co wam powie” (J.2,1-11). I tak do dzisiaj słuchamy Maryi i żyjemy Jezusem i Jego Słowem. Przy całym szacunku do matki Pana – Totus tuus (cały Twój) powinniśmy kierować jedynie do Jezusa. On umarł za nas. On jest tym prawdziwym Bogiem i życiem wiecznym (1J.5,20). Wszystko, co nasze, do Niego należy. Przyjęliśmy Go całym sobą. Jan apostoł napisał: „Lecz tym wszystkim, którzy Go przyjęli, dał przywilej stania się dziećmi Boga – tym, którzy wierzą w Jego imię” (J.1,12). Nie jesteśmy synami Maryi, ale synami Boga. Otrzymaliśmy Ducha usynowienia, przez którego wołamy: Abba, Ojcze (Rz.8,14-15). Czy mamy wołać 'Maryjo, królowo Polski’ czy 'Jezu, Królu Polski’? Rozsądźcie sami. Ja przyjmuję drugą wersję. Pan Jezus oddał za ludzkość całego siebie, całe swoje serce. Kiedy wisiał na krzyżu przebito Jego bok i wypłynęły krew i woda. Naukowcy twierdzą, iż Chrystusowi pękło serce. On wziął wszystkie grzechy świata na siebie, a Jego serce dosłownie rozpadło się z tego powodu. Nie zginął od ukrzyżowania, ale zabiły Go nasze winy. Ta wielka kara przysługiwała nam, nie Jezusowi (On żył bezgrzesznie). Dlatego Izajasz zacytował Ojca, Syna i Ducha Świętego: „Ja, Pan (Jahwe), takie jest Moje imię, swojej chwały nie przekażę nikomu, Mojej czci nie oddam bożyszczom” (Iz.42,8).
Dodaj komentarz