„O darmowość zbawienia”

Ksiądz Franciszek Blachnicki („Czcigodny Sługa Boży”) mając 21 lat (17 czerwca 1942) przeżył swoje nawrócenie w gestapowskim więzieniu. Wspominał o tym po latach w następujący sposób: „Rzeczywistość wiary – od tamtej chwili, bez przerwy przez 44 lata, określa całą dynamikę mego życia i jest we mnie „źródłem wody wytryskującej ku życiu wiecznemu”. Nigdy w tym okresie nie przeżywałem wątpliwości co do wiary i nigdy nie miałem innych celów i dążeń, zainteresowań, poza wynikającymi z wiary i skierowanymi ku Ojcu przez Syna w Duchu Świętym, w realizacji wielkiego planu zbawienia. Wszystkie decyzje były podejmowane z motywacji wiary. Wiarę przy tym zawsze pojmowałem jako decyzję osoby, polegającą na oddaniu siebie i moje zaangażowanie – przynajmniej na płaszczyźnie intencji – było niepodzielne”. Wsłuchując się w słowa księdza Franciszka odkryłem dwie rzeczy. Po pierwsze: wyznawał, że zbawienie (ratunek) z rąk Pana Jezusa jest darmowym darem i nie można na nie zasłużyć. Dokładnie tak naucza Pismo Święte. Dobre uczynki są ważne, ale nie doprowadzają człowieka do zbawienia (na zasadzie zasług). Jeśli już, to są wyrazem wdzięczności za otrzymany dar usprawiedliwienia i stanowią konsekwencję tegoż. Po drugie ksiądz Blachnicki do końca swoich dni był człowiekiem Biblii i według niej starał się żyć. Zachęcam wszystkich czytających do przyjęcia tej samej teologii (zbawienie z łaski, nie z uczynków) oraz sposobu życia księdza Franciszka. Paweł apostoł napisał do kościoła w Efezie: „Gdyż z łaski jesteście zbawieni, przez wiarę. Nie jest to waszym osiągnięciem, ale darem Boga. Nie stało się to dzięki uczynkom, aby się ktoś nie chlubił. Jesteśmy Jego dziełem. Zostaliśmy stworzeni w Chrystusie Jezusie (nowe narodzenie) do dobrych uczynków. Bóg przygotował je już wcześniej, by były treścią naszego życia” (Ef.2,8-10).