Silny przywódca 18

Planem Boga dla przywódców w kościele jest przede wszystkim, by wskazywali całym swoim życiem na Pana Jezusa. Największy prorok Starego Testamentu, Jan Chrzciciel, dał przykład takiej postawy. Tłumy podążały za nim, ale on robił wszystko, by zniknąć z pola widzenia i kierować całą uwagę na Chrystusa. Powiedział: „Jego musi być coraz więcej, a mnie – coraz mniej” (J.3,30). Apostoł Paweł z kolei jednoznacznie określił kto był dla niego największą wartością. Powiedział: „Szczycę się Chrystusem Jezusem i nie liczę na korzyści związane z pochodzeniem lub osiągnięciami. A przecież ja na pewno mógłbym na nie liczyć. Jeśli ktoś sądzi, że może to czynić, to tym bardziej ja: obrzezany ósmego dnia, z rodu Izraela, z plemienia Beniamina, Hebrajczyk od pokoleń. W stosunku do Prawa: faryzeusz; w kwestii gorliwości: prześladowca Kościoła; co do sprawiedliwości – jeśli mierzyć ją normą Prawa – człowiek bez zarzutu. A jednak cokolwiek mogło mi nieść jakąś korzyść, ze względu na Chrystusa uznałem za stratę. Więcej, w świetle doniosłości poznania Jezusa Chrystusa, mojego Pana, nic się dla mnie nie liczy. Dla Niego straciłem wszystko i wszystko uznaję za gnój, żeby tylko zyskać Chrystusa” (Filip.3,3-8). Paweł podobnie jak Jan Chrzciciel był silnym przywódcą, lecz niezaprzeczalnym kluczem do jego posługi było wywyższenie Pana Jezusa i pomijanie siebie. Apostoł skwitował to w taki sposób: „Gdyż nie siebie samych głosimy, lecz Jezusa Chrystusa – Pana. Siebie natomiast przedstawiam jako tego, który wam służy ze względu na Jezusa” (2Kor.4,5). Dodał jeszcze: „Skarb ten mam w naczyniu glinianym, aby było widoczne, że źródłem tej ogromnej mocy jest Bóg, a nie ja” (2Kor.4,7). Niech przez życie przywódców w Królestwie Bożym okaże się (będzie widoczny) Zbawiciel, a nie oni sami.