Pokora klejnot świętych

Andrew Murray (1828-1917) napisał książkę o tytule tego artykułu. Nie wiele pamiętam z jej treści (minęło kilka dekad, kiedy ją czytałem), ale kwestia pokory niezmiennie zajmuje ważne miejsce w moim sercu. Wiemy, że „Bóg się pysznym przeciwstawia, a pokornym łaskę daje” (Jak 4:6, 1 P 5:5, Prz 3:34). Najwyraźniej, jak wynika ze wspomnianego tekstu, choć niezasłużona, szczególna łaska spada jedynie na pokornych. Mieć po swojej stronie samego Boga to super rzecz, ale trzeba się przed Nim uniżyć, by tego w pełni doświadczyć. W praktyce oznacza to, że potrzebujemy zdjąć nasze korony i uznać (we wszystkim) wyższość Najwyższego. Nie tak ważne jest, co myślimy na jakikolwiek temat, ważne jest, co myśli na ten temat Bóg. On sam powiedział: „Myśli moje to nie myśli wasze, a drogi wasze to nie drogi moje, lecz jak niebiosa są wyższe niż ziemia, tak moje drogi są wyższe niż wasze i myśli moje niż myśli wasze” (Iz.55,8-9). Z tej wypowiedzi nie wynika, że Bóg się przechwala, a raczej, że ma dla nas więcej niż możemy osiągnąć. Nie doświadczymy tego jednak, jeśli będziemy się upierać przy swoim, jeśli będziemy pyszni. Najlepiej obrazuje postawę pokory całe życie Syna Bożego. „Ten chociaż był w postaci Bożej, nie upierał się zachłannie przy tym, aby być równym Bogu, lecz wyparł się samego siebie, przyjął postać sługi i stał się podobny ludziom; a okazawszy się z postawy człowiekiem, uniżył samego siebie i był posłuszny, aż do śmierci, i to do śmierci krzyżowej” (Filip.2,6-8). Pan Jezus powiedział jeszcze coś więcej: „Przyszedłem nie działać na własną rękę (wypełnić swoją wolę), lecz wypełnić wolę Ojca, który mnie posłał (J.6,38). Mamy odpowiedź, dlaczego od samego dzieciństwa „ścigała” Chrystusa łaska Ojca (Łk.2,40). Przychylnością otaczali Pana Jezusa również ludzie (Łk.2,52). Najwyraźniej nasz Zbawiciel zajmował pokorną postawę również w stosunku do tych, którzy Go otaczali.