Mój nauczyciel Dawid Pawson zrobił pewnego razu eksperyment. Poprosił nas studentów, abyśmy zamknęli oczy i wyobrazili sobie jakiś piękny obraz. Następnie każdy z nas opowiadał, co widział. Były więc piękne góry, lasy, doliny, rzeki, jeziora i gwieździste niebo. Jako jedyny z całej grupy wyobraziłem sobie pasterza z owieczką na ramieniu. Dawid powiedział, że nie zaskoczył go taki rezultat eksperymentu. Praktycznie na całym świecie chrześcijanie nie kojarzą sobie człowieka z czymś pięknym. Nie sądzicie, że jest to bardzo smutne. Kiedy Bóg tworzył świat wszystko było dobre. Ale jak dołączyli do wszelkiego stworzenia ludzie od razu wszystko stało się bardzo dobre. To nie aniołowie, zwierzęta, rośliny, czy gwiazdy powstały na wzór (obraz i podobieństwo) Stwórcy. Choć człowiek upadł ma nadal niesamowitą wartość. Psalmista powiedział: „Czym jest człowiek, że o nim pamiętasz, lub syn człowieczy, że go nawiedzasz? Uczyniłeś go niewiele mniejszym od Boga, chwalą i dostojeństwem uwieńczyłeś go (Ps.8,5-6). Patrzmy na ludzi w kościele i świecie podobnie jak widzi ich nasz Pan. Wartość wszystkich określa wylana za nich drogocenna krew Jezusa. Kochajmy ich tak bardzo jak kocha ich Stwórca i Odkupiciel.
Dodaj komentarz