Kiedy myślimy o ewangelii, to mamy do czynienia z tak dobrą nowiną, że aż trudno uwierzyć (Iz.53,1). Bóg bowiem w Chrystusie CAŁY grzeszny świat ze sobą pojednał, nie poczytując mu jego upadków (2Kor,5,19). Jako niewinny baranek (ofiara) Syn Boży wziął na siebie wszystkie grzechy ludzkości, związaną z nimi winę i karę (krzyż). Paweł nazywał dokonane dzieło krzyża dobrą nowiną o łasce (Dz.20,24). Nikt z ludzi nie mógł sam się uratować od wiecznego potępienia i piekła, zrobił to dla wszystkich Jezus. W ewangelii nie ma mowy o naszych zasługach. Żadne plusy nie przeważą minusów. Ratunek jest darem łaski od Boga w Chrystusie. Co więc ma ze swej strony zrobić człowiek? Po pierwsze uznać, że potrzebuje ratunku (nie poradzę sobie sam). Po drugie uwierzyć, że za jego grzechy zapłacił Pan Jezus (moje starania mnie nie zbawią). Po trzecie oddać się pod całkowite panowanie Boga Ojca (rezygnuję z robienie rzeczy po swojemu). Te trzy kroki dają każdemu pełne prawo stać się dzieckiem Bożym (J.1,12).

Kiedy następuje prawdziwa pokuta człowiek widzi winę sam w sobie, w innym przypadku, podobnie jak Ewa, zrzuca ją na szatana lub coś (kogoś) innego. W podobnym tonie wypowiedział się Jan Bunyan, a ja się z tym zgadzam. Początek jakiejkolwiek zmiany zaczyna się od nas samych. Nie czekajmy, aż ktoś inny się zmieni. Za psalmistą powiedzmy do Boga: badaj mnie, i poznaj me serce, doświadcz – i poznaj me rozterki; zobacz, czy nie ma czegoś, co Cię rani, i prowadź drogą wypróbowaną od wieków! (Ps.139,23-24). Nasz Pan zaplanował używać każdego z nas w potężny sposób. Ale jeśli coś w tym przeszkadza musimy się o tym dowiedzieć i to usunąć. Mamy być naczyniami w domu Pana do celów zaszczytnych nie pospolitych. Jeśli zachowamy siebie od rzecz pospolitych, będziemy naczyniami do celów zaszczytnych, poświęconymi i przydatnymi dla Boga, gotowymi do wszelkiego dobrego dzieła (2Tym.2,20-21). Pozbądźmy się wszelkich „rozpraszaczy”, które gaszą w nas ogień i niszczą nasze marzenia.

Mój nauczyciel Dawid Pawson zrobił pewnego razu eksperyment. Poprosił nas studentów, abyśmy zamknęli oczy i wyobrazili sobie jakiś piękny obraz. Następnie każdy z nas opowiadał, co widział. Były więc piękne góry, lasy, doliny, rzeki, jeziora i gwieździste niebo. Jako jedyny z całej grupy wyobraziłem sobie pasterza z owieczką na ramieniu. Dawid powiedział, że nie zaskoczył go taki rezultat eksperymentu. Praktycznie na całym świecie chrześcijanie nie kojarzą sobie człowieka z czymś pięknym. Nie sądzicie, że jest to bardzo smutne. Kiedy Bóg tworzył świat wszystko było dobre. Ale jak dołączyli do wszelkiego stworzenia ludzie od razu wszystko stało się bardzo dobre. To nie aniołowie, zwierzęta, rośliny, czy gwiazdy powstały na wzór (obraz i podobieństwo) Stwórcy. Choć człowiek upadł ma nadal niesamowitą wartość. Psalmista powiedział: „Czym jest człowiek, że o nim pamiętasz, lub syn człowieczy, że go nawiedzasz? Uczyniłeś go niewiele mniejszym od Boga, chwalą i dostojeństwem uwieńczyłeś go (Ps.8,5-6). Patrzmy na ludzi w kościele i świecie podobnie jak widzi ich nasz Pan. Wartość wszystkich określa wylana za nich drogocenna krew Jezusa. Kochajmy ich tak bardzo jak kocha ich Stwórca i Odkupiciel.

„Veni, vidi, vici przybyłem, zobaczyłem, zwyciężyłem” powiedział Juliusz Cezar. Jakże ta prawda pasuje do Pana Jezusa. Gdziekolwiek On się pojawił tam dokonywały się ZMIANY. Jeśli jesteśmy nowo narodzeni, to dokładnie taki sam scenariusz ma się wydarzyć w naszym życiu. Jesteśmy więcej niż zwycięzcami. Bo wszystko, co się narodziło z Boga zwycięża świat. Któż bowiem zwycięża świat, jeśli nie ten, który wierzy, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym (1J.5,4-5).

Nigdy nie pytam Smitha Wiggleswortha, jak się czuje! Wyskakuję z łóżka! Tańczę przed Panem przez co najmniej 10 do 12 minut. Podskakuję i biegam po swoim pokoju, mówiąc Bogu, jaki jest wspaniały, jak wspaniały jest, jak się cieszę, że mogę mieć z Nim kontakt i być Jego dzieckiem Tak na dobry początek dnia.

Gdybyśmy byli samymi ze sobą szczerzy, to przyznamy, że pojawiają się w naszym życiu obawy. Obawy o przyszłość naszą i naszych bliskich, zdrowie, finanse, wynik egzaminu, że nie spełnią się nasze oczekiwania. Cóż w takiej sytuacji zrobić? Dawid przeszedł przez podobne rzeczy. Groziła mu śmierć ze strony własnego syna. Będąc królem musiał zostawić wszystko i uciekać – jego przyszłość była niepewna. Nawet jego żołnierze chcieli go zabić (1Sam.30,6). Nie było fajnie. Powiedział jednak tak: „szukałem Pana i odpowiedział mi, i uwolnił mnie od wszystkich obaw moich”. Strach, lęk i obawa są silnymi emocjami, lecz Bóg ma moc nas od nich wyzwolić. Co niemożliwe jest dla człowieka (często i lekarze nie dają rady) jest możliwe dla Pana. Czy coś powinniśmy zrobić z naszej strony? Tak. Nie pogrążajmy się w złych myślach, ale zacznijmy szukać Jego. A On, jak ma we zwyczaju, odpowie. Pokaże przez swoje Słowo jak wygląda sytuacja z bożej perspektywy. Musimy spojrzeć w górę skąd pomoc przychodzi (Ps.111,1-2).

Nasz Bóg jest niesamowity. On chce używać każdego. Kiedy raz coś postanowił względem twojego i mojego życia, to nie wycofa się w pół drogi. Co zaczął ma moc i dokończyć (Filip.1,6). Wprawdzie my jako ludzie mamy wiele pomysłów, lecz ostoi się jedynie Jego plan względem naszego życia (P.Sal.19,21). Lepiej więc, abyśmy już zaczęli prosić: „naucz nas czynić swoją wolę, bo jesteś Bogiem naszym i niech Twój Duch nas prowadzi …” (Ps.143,10). Jeszcze w starości będziemy przynosić owoc, pełni wigoru i świeżości (Pa.92,15).

Ostatecznie ludzie dzielą się na dwie kategorie, tych którzy mówią do Boga „bądź wola Twoja” i tych, do których Bóg powie „bądź wola twoja” C. S. Lewis

Naszym głównym powołaniem nie jest „być używanym przez Boga”, ale „być jak Jezus”. Ojciec nas poznał (wie o nas wszystko) i przeznaczył (nasze powołanie), abyśmy się upodobnili do obrazu Syna Jego (Rz.8,29). Taki bowiem jak On jest i my jesteśmy na tym świecie (1J.4,17). Ludzie bagatelizują dążenie do świętości i nazywają to legalizmem. My mamy jednak w ślad za apostołem Pawlem mamy umartwiać i ujarzmiać nasze ciała, by będąc zwiastunami dla innych, nie być odrzuconymi (1Kor.9,27). Mamy dążyć do uświęcenia, bez którego nie ujrzymy Pana (Hebr.12,14). Bóg nas stworzył na swój obraz i podobieństwo. Chce więc abyśmy pokazali światu poprzez nasze życie Jego cnoty (1P.2,9). Ludzie spotykając nas mają myśleć, że spotkali samego Jezusa. Jesteśmy piątą ewangelią. Święty Augustyn powiedział, że przez chrześcijanina myśli Chrystus, mówi Chrystus, kocha Chrystus, pomaga Chrystus.

Czy chcesz być fenomenem jak Noriaki Kasai. Ten 51 letni skoczek narciarski dzisiaj i wczoraj startował w Pucharze Świata w skokach narciarskich. Kiedy zawodowi narciarze w wieku 30 paru lat idą na zasłużoną sportową emeryturę on nadal konkuruje z najlepszymi (młodymi). Ten człowiek jak mi się wydaje nie jest nawrócony a tak mu nadal dobrze idzie, więc tym bardzie my, będąc w lepszym przymierzu wierzmy i wyznawajmy, że nasza młodość odnawia się jak u orła. Anna Jantar śpiewała: „tyle słońca w całym mieście, nie widziałeś tego jeszcze popatrz”. Rozejrzyjmy się i zobaczmy jak wielkim dobrem obdarza nas Bóg w Jezusie każdego dnia (Ef.2,7). Przestańmy narzekać, mówić jak jesteśmy zmęczeni, ile to mamy już lat. Nie skracajmy sobie życia. Mamy je zakończyć syci dni (Job.42,16-17; Job.33,25) Ojciec naszej wiary Abraham pożegnał się ze swoim życiem w PIĘKNEJ starości, sędziwy i syty dni (1Mj.25,8). Taki sam los czeka nas jego dzieci.

Ciągle słyszę, że wszystko się Bogu udało oprócz starości. Ludzie boją się być starzy i zniedołężniali. Świat wymyślił nawet eutanazję na rozwiązanie wspomnianego problemu. Biblia jednak jako jedyna daje świetne rozwiązanie. Psalm 103 werset 5 mówi, że młodość człowieka wierzącego odnawia się jak u orła. Orły są jedynymi ptakami a może i zwierzętami, po których do końca ich dni nie widać starości, a przy tym żyją długo. Czy jest możliwe więc, by coś takiego nam się przydażyło? Absolutnie tak. Bóg nie kłamie składając w swoim Słowie obietnicę pięknej, pełnej zdrowia i energii starości. Kaleb jeden z bohaterów wiary w wieku 85 lat był tak samo mocny, miał tą samą siłę jak wtedy gdy miał lat 40. Nadal potrafił walczyć i doglądać swoich spraw. W „podeszłym” wieku postanowił zdobyć najniebezpieczniejsze miejsce Kanaanu, pogórze gdzie mieszkali olbrzymi Amalekici i ich warownie (Joz.14,10-12). Emerytura nie wchodziła w grę. No fajnie ale jak on osiągną taki stan zdrowia i umysłu? Na to pytanie odpowiada wspomniany wcześniej werset z psalmu 103. Kiedy człowiek przyjmuje każdego dnia dobroć Boga,, jest nią nasycony nie pozostaje mu nic innego jak być szczęśliwym a jego młodość będzie się odnawiać. Kiedy w codzienności jesteśmy zanurzeni w Bożej łasce automatycznie przedłużamy swoje życie. Staje się ono pełne zdrowia i młodzieńczej siły. Kiedy jednak nie przyjmujemy darów z nieba pozostaje nam stres, smutek, beznadzieja, co prowadzi do chorób i krótszego, niż zaplanował Bóg, życia. „Radość serca służy zdrowiu, lecz przygnębiony duch ujmuje sił” (P.Sal.17,22).

Biblia uczy, że wszyscy nowo narodzeni są owcami Pana Jezusa. On jest ich pasterzem. Z tego faktu wynika wiele rzeczy. Jedna wyłania się jednak ponad wszystko. Pasterz daje swym owcom życie wieczne a to oznacza, że nigdy nie zginą (zaginą), ani nikt nie wydrze ich z Jego ręki (J.10,28). Wierzący w Syna Bożego,już tu na ziemi, posiadają Boży rodzaj życia (grec. zoe), co po pierwsze daje im pewność, że będą żyć z Jezusem, Ojcem i Duchem Świętym na zawsze, a po drugie, że żaden wróg (diabeł i jedno demony) i jakakolwiek zła okoliczność nie są w stanie oderwać ich z rąk Syna i Ojca (J.10,29). Paweł apostoł napisał: „umarliście i wasze życie jest ukryte wraz z Chrystusem w Bogu (Kol.3,3).

Czasami nie zdajemy sobie sprawy, że nasza wiara może przynieść zbawienie i uzdrowienie osobom, które nie mają na to wiary. Pewnego razu czterech mężczyzn próbowało przynieść sparaliżowanego przed oblicze Jezusa. Z powodu tłumu nie mogli się do Niego zbliżyć. Zdjęli więc dach nad miejscem, gdzie przebywał, i przez otwór spuścili łoże, na którym leżał chory. Jezus ujrzawszy ICH wiarę, odpuścił paralitykowi grzechy. Później również go uzdrowił. To wiara zdeterminowanych przyjaciół (zniszczyli czyjś dach) przyniosła przebaczenie i uzdrowienie choremu. Kiedy będziemy wstawiać się za naszych ukochanych niewierzących przyjaciół i krewnych pamiętajmy, by nie wątpić. Bóg patrzy z nieba i szuka wiary (Łk.18,8), a kiedy ją napotka niezwłocznie zareaguje.

W służbie dla Boga nie chodzi o nas, nie chodzi o mnie. Jego musi być coraz więcej a nas coraz mniej (J.3,30). Wielką sztuką jest kiedy umiemy skierować uwagę osób przebywających w naszym towarzystwie wyłącznie na Pana Jezusa. Mamy być jak ten osiołek, który wjechał do Jerozolimy, niosąc na sobie samego Boga. Starajmy się usunąć z naszego życia wszystko co wywyższa nas a pomija naszego Pana. On jest najważniejszy w naszym życiu i kiedy tak jest, to stanie się najważniejszy dla innych, którzy nas słuchają, nam się przypatrują. Oczywiście powstaje pytanie jak sprawić, by nas było mniej a Jego więcej. Myślę, że udało się to Janowi Chrzcicielowi. On nazwał się drużbą pana młodego (Jezus), który po pierwsze stoi obok (bliska relacja), po drugie słucha (przyjmowanie objawienia) i po trzecie cieszy się każdym słowem Jezusa (zachwycenie objawieniem) (J.3,29). Stójmy więc blisko Pana. On powiedział: „gdzie ja jestem tam sługa mój będzie”(J.12,26). Słuchajmy Jego słów i cieszmy się nimi. Na tyle bowiem kochamy Boga na ile kochamy Jego słowo – słowo pana młodego.

Jest taka pieśń, której słowa brzmią następująco: „pytasz skąd ja mam ten entuzjazm?JEZUS, pytasz skąd ja mam ten entuzjazm?Jezus dał mi nowe życie, On swą radość dał obficie, to On mi daje ten entuzjazm”. Entuzjazm jest stanem emocjonalnego zaangażowania w coś. W tym przypadku coś oznacza pracę w Bożym Królestwie. Kiedy Jezus daje nam entuzjazm stajemy się pogodniejsi i bardziej zaangażowani. A to z kolei podnosi szanse na sukces w kościele. Jeśli entuzjastyczną postawę mają pastor, liderzy i pozostali członkowie wspólnoty wydaje się, że nic nie będzie dla nich niemożliwe. Psalm 100 mówi, aby cały lud służył Panu z radością, przychodził do Niego z weselem, chwaląc, sławiąc i błogosławiąc Go. A On okaże się dobry, łaskawy i wierny w tym, co obiecał.

C.S.Lewis powiedział: być chrześcijaninem to wybaczać niewybaczalne ponieważ Bóg wybaczył nam to, co niewybaczalne. Nie wyobrażam sobie, że jesteśmy narodzeni na nowo i nosimy do kogokolwiek urazę. A co za tym idzie traktujemy go z lekceważeniem, obojętnością, czy z pozycji wyższości. Biblia uczy, by szanować (poważać) wszystkich ludzi (1P.2,17), kochać nieprzyjaciół (Mt.5,44). Nie możemy więc zachowywać się jak zraniony pies, który gryzie dwa razy mocniej. Pan Jezus choć zmasakrowany i wyszydzany przez swoich oprawców wolał: „Ojcze wybacz im, bo nie wiedzą, co czynią” (Łk.23,34-36). Kiedy jestem źle traktowany przez kogokolwiek (najbardziej rani bliska osoba) uczę się traktować taką osobę z szacunkiem, bo jest Bożym stworzeniem (choć niedoskonałym jak i ja). Dodatkowo wybaczam jej, bo myślę, że nie wie do końca co czyni. Może jej postawa wynika z trudnego dzieciństwa, choroby, braku poczucia własnej wartości. Chcę być jak mój Pan. Jeśli On mi – winowajcy przebaczył, to jakże ja mam nie zrobić tego samego tym, którzy mnie krzywdzą (Ef.4,32). Choć przebaczenie często wydaje się niemożliwe do przeprowadzenia, jeśli Bóg nakazuje przebaczać oznacza to, że możemy i powinnismy to zrobić.

Ktoś kiedyś powiedział, że prawdziwe głoszenie sprawia, iż słuchający albo nienawidzi grzechu albo kaznodziei. W takiej sytuacji znaleźli się nie raz Jan Chrzciciel, Pan Jezus czy apostoł Paweł. Jeśli tak, to nie dziwmy się, że i nam może przydarzyć się podobna historia. Jeśli prorok jest lubiany przez wszystkich najprawdopodobniej jest fałszywym prorokiem (Łk.6,26). Taki człowiek chce najpewniej zrobić wrażenie na ludziach oraz liczy na osobiste korzyści. Dzisiaj głoszący nie nazywają grzechu grzechem a temat uświęcenia nie pojawia się w kazaniach. Paweł apostoł pisał jednak, że uświęcenie nasze jest Bożą wolą i wręcz powołaniem dla każdego z nas (1Tes.4,3 i 7). Lubię mówić, że miłość jest czynna w świętości jak wiara jest czynna w miłości.

Marcin Luter powiedział: módl się tak jakby wszystko zależało od Boga a potem pracuj tak jakby wszystko zależało od ciebie. Niestety dość często zdarza się nam zapominać o tej zasadzie. Jesteśmy pewni naszych umiejętności i nie modlimy się przed pracą, bo przecież wiemy jak coś zrobić. Ostatnio wstałem wcześnie rano i bez modlitwy zabrałem się do naprawiania płotu. Miałem przecież odpowiednie narzędzia i kupiłem, jak mi się wydawało, odpowiednie śruby. A tu okazało się, że nic nie pasuje i robota stanęła w miejscu. Byłem bezradny i zacząłem się modlić. Lepiej późno nóż wcale. Ostatecznie pojechałem do innego sklepu i kupiłem już dobry sprzęt. Wszystko zakończyło się pomyślnie. Mogłem jednak uniknąć pewnych problemów gdybym rozpoczął od oddania tematu Bogu. Salomon uczy nas, by pamiętać o Bogu na wszystkich swoich drogach a on prostować będzie nasze ścieżki (P.Sal.3,6). W zasadzie są trzy podejścia kiedy mamy coś do zrobienia. Po pierwsze modlimy się i liczymy na to, że Bóg resztę załatwi. Po drugie bierzemy wszystko „ na klatę” sądząc, że sami sobie poradzimy. Po trzecie wszystko zaczynamy z naszym Panem a dobry koniec naszych wysiłków jest zagwarantowany. Każdy dzień jest dniem od naszego Stwórcy (Ps.118,24), więc możemy spodziewać się Jego pomoc.

Słowo Boże naucza w sposób jednoznaczny, że Bóg nie jest jak człowiek (4Mj.23,19). On nie ma starej natury, by kłamać czy obiecać coś i nie spełnić. Wszystko, co mówi jest pewne, siebie samego zaprzeć się nie może. W sytuacji tak wielkiej różnicy między Nim a ludzkością Nasz Bóg pamięta i troszczy się o nas. Uczynił nas niewiele mniejszymi od Siebie samego (Ps.8,5). Niejednokrotnie ludzie i sam diabeł pomniejszali naszą wartość. Czuliśmy się przez to mali i nic nie znaczący. Z Bożej perspektywy jednak (choć wszyscy dopuszczamy się wielu uchybień) jesteśmy prawie równi samemu Stwórcy. Możemy z Nim rozmawiać, planować, mieć bliską więź. Dostaliśmy też od Niego moc panowania nad dziełami Jego rąk (Ps.8,6). Jeszcze jedna rzecz stała się w naszym życiu. Otrzymaliśmy od naszego Pana korony chwały i czci (Ps.8,5). Bóg się nami chwali w niebie przed wszystkimi aniołami. A tu na ziemi Jego celem jest byśmy byli głową a nie ogonem (5Mj.28,13). Pamiętajmy jednak, że nie tyle jesteśmy wyjątkowi dlatego Bóg nas kocha, ale że On nas kocha dlatego jesteśmy wyjątkowi.

Charles Spurgeon powiedział, że kiedy ryzykujesz z Jezusem, to kończy się wszelkie ryzyko. Nasz Pan zapytał swoich uczniów czy czegoś im brakowało kiedy poszli za Nim. Wszyscy znamy ich odpowiedź. Dla Abrahama, po ludzku, było wielce ryzykownym wyjście z Charanu. Nie wiedział dokąd idzie i co go czeka. Miał jedynie przed oczami nakaz Boga. Jak się okazało, to wystarczyło, by doświadczyć niesamowitego życia. Salomon naucza, że nagrodą za pokorę (uznanie Bożego Słowa) i bojaźń (nienawidzenia zła) są bogactwo, chwała i życie. Pamiętajmy, że niebo i ziemia przeminą ale Jego Słowa nie przeminą. Może dla świata głupim i ryzykownym jest ufać „jakiemuś Bogu”. Sprawiedliwy jednak z wiary żyć będzie. Wierzyć jest stylem życia Pana i naszym. Jaki On jest tacy i my jesteśmy na tym świecie. Niczym nie ryzykujemy kiedy ufamy Jego obietnicom i w oparciu o nie postępujemy.

Do naszego Boga, a tym samym i do nas Jego dzieci, należy ostatnie zdanie. Kiedy ziemia była pustkowiem i chaosem a ciemność rozciągała się nad otchłanią (nieciekawa sytuacja), Duch Boży unosił się nad wodami. I wtedy Bóg powiedział: niech stanie się światłość, i stała się światłość. Nasz Bóg jest Bogiem porządku i nie pozwoli, by diabeł i jego plany zatriumfowały. Kiedy Józef został pobity i sprzedany jako niewolnik przez swoich braci, mogłoby się wydawać, że sprawy wyrwały się spod Bożej kontroli. Po latach Józef podsumował tę sytuację w następujący sposób: “Wy wprawdzie ZAPLANOWALIŚCIE wyrządzić mi zło, Bóg JEDNAK ZAPLANOWAŁ (obrócił to) w tym dobro, by dokonać tego, co jest dziś – zachować przy życiu liczny lud. Czy nie brzmi to podobnie do historii naszego Pana Jezusa? Odrzucony przez wszystkich, zabity jako niewinny wraz ze swoim zmartwychwstaniem przyniósł mowy rodzaj życia wielu ludziom. A jak jest z nami? Może przechodzimy właśnie ciężki czas, jakieś rzeczy wydają się nie do rozwiązania. Co w tych sytuacjach WIEMY? Wiemy, że kochającym Boga, to jest tym, którzy są powołani zgodnie z Jego PLANEM, wszystko służy ku dobremu. Paweł apostoł niesprawiedliwie znalazł się w więzieniu ale w tej tragicznej sytuacji napisał listy, które czytamy, a i strażnik więzienia z Filipii wraz z całą rodziną się nawrócił. Tam gdzie jest wiele grzechu i zła, tam jeszcze więcej łaski. Ostatnie zdanie ZAWSZE należy do Boga. (1Mj.50,20)

Za dwie rzeczy możemy dziękować Bogu. Po pierwsze za to, że ZAWSZE daje nam zwycięstwo w Chrystusie. Po drugie, że woń Jego poznania rozchodzi się przez nas WSZĘDZIE. Rozwijając drugi temat, to Bóg sprawia,że jesteśmy dla Niego zapachem Chrystusa – zarówno wśród tych, którzy dostępują zbawienia, jak i tych, którzy giną. Dla jednych jest to woń śmierci zapowiadającej śmierć, dla drugich zapach życia – obwieszczający życie. Taka jest nasza służba. Słowo nie uczy, że wszyscy spotykając się z nami uwierzą (przyjmą życie). Nikt jednak nie pozostanie obojętny. Po prostu dla niektórych będziemy wonią śmierci ku śmierci. Ludzie mają wolny wybór i sami podejmują decyzję, co do wieczności. Nie załamujmy się gdy czasami doświadczamy opozycji. Nie jesteśmy z tego świata i nasz Pan zaplanował, aby przez nas przychodziła konfrontacja. Jeśli ludzie pozostają obojętni, przebywając wśród nas, to wtedy musimy zastanowić się czy nie wpadamy w letniość. Pan Jezus powiedział, że przyniósł miecz a nie pokój (przysłowiowe będzie dobrze). Przynajmniej jakaś część ludzkości musi być wyrwana spod władzy diabła, władzy ciemności i przeniesiona do Królestwa Syna umiłowanego. Pan czyni swoje sługi płomieniami ognia. Ogień albo spała albo rozpala nic poza tym. Miłego dnia dla wszystkich. (2Kor.2,14-17; Hebr.1,7; Mt.10,34; Kol.1,13)

Wszystko ma swój czas i miejsce pod słońcem (K.Sal.3,1-8). Ktoś kiedyś powiedział: “Kiedy mówisz Bóg słucha, kiedy słuchasz Bóg mówi, kiedy wierzysz Bóg działa”. Co masz powiedzieć Bogu tego nie mów ludziom. Anna wylała swoją duszę przed Panem i On wspomniał na nią – urodziła Samuela. Jozue i Kaleb, w przeciwieństwie do pozostałych zwiadowców, usłyszeli, co powiedział Pan i weszli do ziemi obiecanej. Abraham uwierzył w Bożą obietnicę i powstał z niego wielki naród. Jest czas mówienia, jest czas milczenia (słuchania), jest czas zaufania (w Bożą obietnicę).

„Możemy łatwo przebaczyć dziecku, które boi się ciemności; prawdziwa tragedia jest wtedy, gdy człowiek boi się światła” Platon. Po tym jak Adam i Ewa zgrzeszyli przyszedł (jak zwykle) do nich Bóg, aby pogadać. Ci jednak przestraszyli się i ukryli przed Nim (1Mj.3,10). Czyż nie jest to straszne, co grzech robi z człowiekiem. Uciekać od Boga, uciekać od światła jest niestety powszechną praktyką bardzo wielu ludzi, w tym także chrześcijan. Pan Jezus jest światłością świata (J.8.12). Niczym strasznym jest kiedy w Jego świetle ujawnią się nasze grzechy i błędy. On nie chce nas potępić, lecz nam pomóc. On jest święty i czysty, ale chce abyśmy stali się tacy jak On (1P.1,15). Zawsze zachęcam każdego, kto ma jakikolwiek problem, na przykład z grzechem, by tym bardziej biegł do Boga. On przebacza. Wokół Chrystusa zgromadzili się grzesznicy i celnicy (Łk,15,1-2). Bóg nienawidzi grzechu ale kocha grzesznika.